FLJ 89

Harold, Roel, Gertjan, Erik, Hans, Ton, Liza en Guus

Home
Overzicht
Guus
Roel
Gertjan
Erik
Hans
Liza
Harold

 

Rotterdam 2021


Gertjan keek mij veelbetekenend aan. Beiden hadden we de fietstocht iets comfortabeler ingeschat. Hoe hadden we kunnen weten dat onze groep uit louter afgetrainde fietsers bestond? Na vijftien kilometer was het genoeg. 'Genoeg!', riepen wij daarom, maar dat bleek tegen dovemansoren. We moesten door. Gewoon even doortrappen, dan zouden we er wel zijn. jaja. Uiteindelijk hadden we zeventwintig kilometers afgelegd op onze Spartaans geoutilleerde rijwielen voordat er een eind kwam aan de mooie doch sportieve wielertocht. Ach ja mensen, zadelpijn kan vreselijk zijn!
We maakten een fietstocht door onbekend Rotterdam langs diverse plekken om ons te verbazen over deze mooie stad.
Liza had de tocht geregeld waarin een aantal plekken zat waar we een hapje kregen en een aantal plekken waar we informatie kregen.


Hans



Liza en Guus



Harold



Gertjan


Liza nam bij gebrek aan een begeleider de taak op zich om deze informatie over te brengen op ons onwetenden. Zo was er iets te vertellen over een blauwe gevel en over een kerk. Hij nam de zaak zeker serious, maar er werd gewoonweg heel slecht geluisterd door ons zootje ongeregeld. Dat was heel jammer, want anders hadden we heel veel op kunnen steken van deze excursie, maar niet dus.


Inspectie van de zaal



Ons hotelletje, de Stay-oke in de kubuswoningen



De eerste opsteker



Guus en Roel


Onze eerste stop was bij een chocoladewinkeltje. We begrepen eerst niet wat de bedoeling was, maar het bleek dat we proefkonijntje gingen spelen. Onze chocobarista had 2 x 7 bonbonnetjes gemaakt en wij aten ze op. Toen moesten we zeggen wat we hadden gegeten en hadden geproefd. Ik zei tegen de meneer dat ik een bruin chocolaatje met vla had. Dat was niet zo; het bleek komkommer met munt te zijn. Hans z'n chocolaatje zag eruit als een witte praline en zo proefde het ook, maar het bleken gebakken uitjes te zijn! Het chocolaatje van Harold was een bruin bonbonnetje en het smaakte ook zo, maar het bleek everzwijnnectar met geconfijte rode bietenschraapsel te zijn! (dacht ik me te herinneren).
En zo bleek niemand te proeven wat hij gegeten had. Niet alleen was dit heel raar en zinloos, want waarom? Onze chocreator was nogal van zichzelf vervuld, wat hem niet perse sympatiek maakte.


Geen chocolaatje



pepers en dingen



Chinese crepes (pannekoeks)



Graffity



Erik bij het zwembad aan boord



even zitten


Wij vervolgden onze fietstocht. We kregen nog een paar stops, waaronder eentje met Chinese pannenkoeken, eentje met een uitgebreide kaasplank en iets met hapjes. Lekker hoor allemaal. En gezellig, we hadden veel te bespreken. En de opsteekmomentjes waren een welkome afwisseling met het fietsen. Want zadelpijn is erg, maar lang niet zo erg als de pijn in de rug van Roel. Hij had daar nogal last van, maar kon ondanks dat wel overal aan mee doen.
Een hoogtepunt van ons weekendje weg was de SS Rottardam. Wat een schip is dat! Helemaal opgetrokken in 50'er jaren stijl. Prachtig! We zagen ons al vertrekken naar elders om een nieuwe toekomst op te bouwen.
In een park vlak bij de euromast kwamen we een demonstratie tegen om meer begrip te kweken voor de lhbtq+ gemeenschap. We probeerden hierbij aan te sluiten maar we hadden geen regenboogvlag en hebben toen steun betuigd vanaf de fiets.
Toen we diezelfde avond probeerden om alsnog gezellig mee te doen met een non-binair buitenfeestje kwamen we niet binnen omdat we geen strakke leren broek aan hadden en misschien ook een beetje omdat het feest al af was. Bovendien was het knijterkoud.


optocht lhbtq+



Bij de kralingse plas



Hans doet alsof hij de euromast in z'n macht heeft



Gekke dingetjes eten.


Nog even een biertje gedaan op een terrasje bij het hotel. Er geldt nog steeds een verordening dat alle horeca om 24u dicht moest. Zo kwam het dat wij allen om 0:30u heerlijk warm in bed lagen. Ongekend voor onze begrippen.
Op zondag deden wij de wereldberoemde euromast aan. Halverwege de toren kan je beslissen of je met een liftje nog verder omhoog wil. Na wat getwijfel besloten wij dat toch te doen. Een BLJ'er kent geen angst tenslotte. Toen echter het liftje na wat gereutel stopte op 140 meter hoogte liep het ons wel even dun door de broek. Terug naar beneden en overnieuw beginnen. Gelukkig lukte het toen wel om de 180 m hoge mast te bedwingen. Dit uitzicht hadden we niet willen missen. Maar misschien toch wel. Nog een bakje koffie, plannen maken voor de volgende keer, een berg parkeergeld betalen en op naar huis.


Groepsfoto



Stelletje abseilers



Arty impression



Het uitzicht dat we best hadden willen missen.